U animalima srpske košarke postoji jedan čovek čije ime se uvek izgovara sa posebnim poštovanjem – Predrag “Saša” Danilović. Kada se spomene Evroliga 1992. godine i istorijski trijumf Partizana u Istanbulu, nemoguće je ne govoriti o “divljoj stvari” koja je svojim talentom, strašću i nepokolebljivim duhom postala legenda evropske košarke.

Nastanak jedne legende

Born in Sarajevo on February 26, 1970, Danilović je odrastao u naselju Alipašino polje u porodici hercegovačkih Srba. Već kao četrnaestogodišnjak pokazivao je izuzetan talenat, prvo u uličnoj košarci, a zatim i u organizovanom sportu. Već dobro upućen u ulični basket, počeo je da igra košarku u Bosni gde ga je trenirao Mladen Ostojić.

Sudbinski trenutak dogodio se kada ga je u leto 1985. godine na međurepubličkom takmičenju mladih košarkaša na Zlatiboru primetio Željko Obradović, tadašnji plejmeker Partizana. Partizan’s assistant coach Duško Vujošević was alerted to the youngster’s talents by the team’s point guard Željko Obradović who had spotted Danilović during summer 1985 at a Yugoslav intra-republic youth basketball tournament on Mount Zlatibor.

Dolazak u Partizan i početak transformacije

Transfer u Partizan nije bio jednostavan. KK Bosna nije htela da ga pusti, što je rezultovalo godišnjom pauzom pre zvaničnog debija. Since Bosna didn’t want to let him go, by the summer of ’86 Danilović and Partizan decided to act unilaterally to move the player to Belgrade, knowing full well he’d have to sit out a year before taking part in official competitions.

Ta godina “prinudne pauze” postala je presudna za Danilovićev razvoj. Šutirao sam po sedam, osam sati kako bih ubacio 1.000 šuteva na Kalemegdanu. Odem na Kalemegdan u 6 ujutru i to je trajalo po pola dana. Ovaj nemilosrdan rad pod mentorstvom Duška Vujoševića oblikovao je njegovu radnu etiku koja će ga pratiti kroz celu karijeru.

Sezona za istoriju – 1991/92

Sezona 1991/92. ostaće upamćena kao najblistavija u istoriji Partizana, predvođenog upravo Danilovićem i Sašom Đorđevićem. To je bila sezona koja je definisala ne samo Danilovićevu karijeru, već i srpsku košarku u celini.

Partizan je tu sezonu ulazio sa veoma mladim timom – Partizan je imao ubedljivo najmlađi tim te sezone koji su predvodili Đorđević i Predrag Danilović, a prosek godina bio je tek 21,7. Na klupi je bio debitant Željko Obradović, sa samo 31 godinom, pod budnim okom profesora Aleksandra Nikolića.

Zbog rata u bivšoj Jugoslaviji, Partizan je bio primoran da igra “domaće” utakmice van Beograda. Partizan je te sezone odigrao 20 od 21 meča van Beograda, a na jedinom meču u prestonici Srbije karte su bile preskupe, pa je tek dve ili dve i po hiljade navijača došlo da ih podrži. Ipak, u španskoj Fuenlabradi našli su drugi dom.

Magija Istanbula

Finale Kupa evropskih šampiona u Istanbulu 16. aprila 1992. godine ostalo je upisano zlatnim slovima u istoriju. U finalu Kupa evropskih šampiona u poslednjim sekundama Slaviša Koprivica dodaje loptu do Đorđevića, a on, kao i onako kako je to vežbao godinama (doduše na treninzima ili basketima), pogodio istorijsku trojku.

Predrag Danilović je bio ključna figura tog trijumfa. MVP fajnal-fora nove FIBA Evrolige te 1992. godine je bio Predrag Danilović. U polufinalu je postigao 22, a u finalu 25 poena. Njegov prosek kroz sezonu bio je oko 20 poena po meču, kako u domaćem prvenstvu tako i u Evropi.

Posebno dramatičan bio je kraj finala – Danilović je proglašen za MVP završnog turnira, ali je zbog pete lične greške morao na klupu nekoliko minuta pre kraja finala. Sa klupe je posmatrao istorijsku trojku Aleksandra Đorđevića koja je donela titulu.

Divlja stvar na parketu

Zašto “divlja stvar”? Danilović je bio košarkaš koji je pristupao igri sa životinjskom strašću i nemilosrdnom posvećenošću. Certain people at Partizan liked me very much, but there were also those within the club who thought I was a ‘neanderthal from Sarajevo’ because I was a very brazen kid and I practiced like an animal.

Ta “divljina” se ogledala u njegovom pristupu treningu. U NBA i Italiji sam uvek na treningu, posle treninga ubacivao 300 do 500 šuteva. To mi je davalo sigurnost. Iz treninga sam crpio to. Morao sam da budem najbolji na treningu, da bih bio najbolji na utakmicu.

Nasledstvo i uticaj

Trijumf u Istanbulu nije bio samo sportski uspeh – bio je simbol otpora i ponosa u teškim vremenima. Nama je Sale Đorđević svima promenio život sa onom trojkom. Na bolje! Otići kao prvak Evrope i MVP je jedna stvar, a otići kao neko ko je izgubio finale je druga stvar.

Danilović je nakon Partizana nastavio blistavu karijeru u Italiji, posebno u Virtusu iz Bolonje, gde je osvojio još jednu titulu prvaka Evrope 1998. godine i proglašen za najboljeg evropskog igrača. Proglašen je za evropskog igrača godine 1995. i najkorisnijeg igrača italijanskog prvenstva 1998.

Sa reprezentacijom Jugoslavije osvojio je četiri evropska prvenstva i srebrnu medalju na Olimpijskim igrama 1996. godine, cementirujući svoj status jednog od najboljih evropskih bekova svih vremena.

Večita veza sa Partizanom

Nakon završetka igračke karijere, Danilović je ostao vezan za Partizan, obavljajući funkciju predsednika kluba, a kasnije i predsednika Košarkaškog saveza Srbije od 2016. do 2024. godine. Njegova posvećenost razvoju srpske košarke nastavlja se i danas.

Priča o Predragu Daniloviću i Partizanovom trijumfu 1992. godine nije samo sportska priča – to je priča o karakteru, posvećenosti i snazi duha koji može da prevazađe sve prepreke. “Divlja stvar” iz Sarajeva postala je simbol jedne ere i inspiracija za buduće generacije košarkaša koji sanjaju o velikim pobedama.

U istoriji evropske košarke, malo je momenata koji su ostavili tako dubok trag kao što je to učinio Partizanov trijumf u Istanbulu 1992. godine, sa Predragom Danilovićem kao jednom od glavnih zvezda te nezaboravne noći kada je srpska košarka pokazala svoj pravi duh i vatru.